«Τυφώνας» Brexit χτύπησε την «μητέρα Τερέζα» – Τι σημαίνει η ανταρσία για τους Συντηρητικούς

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η διαδικασία για το Brexit, ήδη από την περίοδο του δημοψηφίσματος, είχε φανεί ότι είχαμε να κάνουμε με ένα αίτημα που την ώρα που είχε πραγματική απήχηση, εκφραζόταν με τον πιο αντιφατικό τρόπο.

Μίγμα πραγματικών ανησυχιών για τη διάβρωση της παραγωγικής βάσης και των θέσεων εργασίας στη Βρετανία αναμεμειγμένων με νεοσυντηρητικά ή και ακροδεξιά αντανακλαστικά σχετικά με την μετανάστευση και τους πρόσφυγες και παραδοσιακές προκαταλήψεις για την άλλη πλευρά του Αγγλικού Καναλιού, το αίτημα αυτό συσπείρωνε ταυτόχρονα τμήμα των βρετανικών επιχειρήσεων αλλά και λαϊκά στρώματα χωρίς κοινή συνισταμένη.

Όμως, ούτε οι αντίμαχοι του Brexit είχαν συνοχή, καθώς περιλάμβαναν επιχειρήσεις που κυρίως ήθελαν να παραμείνουν διασυνδεδεμένες με την Ενιαία Αγορά και την ΕΕ, αλλά και συνδικαλιστές για τους οποίους ενίοτε τα ισχνά κοινωνικά δικαιώματα που προβλέπει η ΕΕ ήταν καλύτερα από την πλήρη απουσία τους στο βρετανικό θεσμικό πλαίσιο ή οργανώσεις για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών που φοβόντουσαν ότι το νέο πλαίσιο θα είναι ακόμη χειρότερο και από αυτό της «Ευρώπης – Φρούριο».

Σε όλα αυτά προσθέτονταν και άλλα επιμέρους προβλήματα, από την τύχη των ευρωπαίων πολιτών που ζούσαν μόνιμα στη Βρετανία, ιδίως σε πόλεις που στηρίζονται στον πολυεθνικό χαρακτήρα τους όπως π.χ. το Λονδίνο, μέχρι το ζήτημα των συνόρων της Βορείου Ιρλανδίας, όπου τα ανοιχτά σύνορα και οι αυξημένες διασυνοριακές συναλλαγές που προβλέπει το ευρωπαϊκό πλαίσιο είχαν αξιοποιηθεί για τη διαδικασία ειρήνευσης μέσα από την αυξημένη επικοινωνία ανάμεσα στη Βόρεια Ιρλανδία και τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Οι εσωτερικές διαιρέσεις του Συντηρητικού Κόμματος

Σαν μην έφταναν όλα αυτά υπήρχε πάντα και το πρόβλημα του ίδιου του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος.
Η συνύπαρξη ενός φάσματος απόψεων από νεοφιλελεύθερες έως νεοσυντηρητικές, η απουσία ισχυρών ηγετικών φυσιογνωμιών, η αποκοπή από την κοινωνία μέσα από τον εγκλωβισμό σε συγκεκριμένα δίκτυα αναπαραγωγής των ανώτερων τάξεων και η διαίρεση του ίδιου του κόμματος παραμονές του δημοψηφίσματος (άλλωστε ο Ντέιβιντ Κάμερον είχε σκεφτεί το δημοψήφισμα περισσότερο ως προεκλογική κίνηση παρά ως οδικό χάρτη για τη ρήξη) όλα αυτά έκαναν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.
Το αποτέλεσμα ήταν μια διαρκής ταλάντευση ανάμεσα στο «μαλακό» και το «σκληρό» Brexit, με το πρώτο να είναι περισσότερο η διατήρηση μιας ειδικής σχέσης, χωρίς ουσιαστική ρήξη, και το δεύτερο να εκπροσωπεί ένα συνολικότερο αναπροσανατολισμό με συνολικότερη στροφή ως προς την εξωτερική πολιτική και τις οικονομικές σχέσεις, εκτιμώντας ότι το κλειδί για την ανάπτυξη δεν είναι η Ενιαία Αγορά.

Πηγή: in.gr